The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
31
38.1k
186.6k
I am an IT professional, passionate about literature and language, have tried to write Poems and stories and articles, hoping to get the love and respect from reader community on Matrubharti
God Has Magic Behind Creation Let's Not Find Logic for Everything -Mahendra Sharma
ટ્રેનમાં ખુમારી...ભાગ 2 ઓહો, આ તો લોચા, કેવી રીતે રાત નીકળશે. મને દાદા દાદીની ચિંતા થઈ, મેં દાદાને કહ્યું, તમે ટેંશન નહીં કરો, હું અને જયેશભાઇ એડજસ્ટ કરી લઈશું. રાત નીકળી જશે. દાદાએ ફરી એમની ટિકિટ મને બતાવી, એજ સીટ નમ્બર જે મારું હતું, એટલે અમે માની લીધું કે રેલવેની ભૂલ છે હવે ટીસી આવે એટલી વાર,એમને પરિસ્થતી જણાવીએ.મેં દાદાને ફરી કહ્યું, કે કાંઇ વાંધો નથી, રાત નીકળી જશે, ટીસી આવે તો બીજી કૈંક વ્યવસ્થા કરીએ. દાદાને કોઈ ટેંશન જેવું લાગ્યું નહીં. ટીસી સાહેબ આવ્યા, કાળા કોટમાં હોય પણ જાણે ખાખીનું કામ પણ એમને સોંપ્યું હોય એ રીતે બધાનાં મોઢા જોઈ લીધા, એમને ખબર તો પડી ગઈ હશે કે 6 જણની સીટ આમ સામે સીટ પર 8 જણ કેમ છે. અમે કૈંક કહીએ એ પહેલાં એમની ટિકિટ તપાસવાની કામગીરી શરૂ કરી, મારું જ નામ પહેલાં બોલ્યા, મેં આઈ ડી કાર્ડ બતાવ્યું અને હમ્મ કહી , પછી જયેશભાઈનું નામ લીધું, એમનું પણ નામ પાસ. પછી બીજા પેસેન્જરને પણ નામ લઈ સંબોધતા એમની ટિકિટ પણ પાસ થઈ તો હવે દાદા દાદીનું શું? એમની ટિકિટ. મને આ અજુગતું લાગ્યું એટલે ટી સી ને કહ્યું, સર આ દાદાની ટિકિટ જુઓને, મને લાગે છે રેલવેની કૈંક ભૂલ છે, એમની સીટ પણ આ જ છે. તેઓએ અચંબા સાથે ટિકિટ જોઈ અને અમારા અચંબાનો પાર ના રહ્યો. બોલો શું હશે? અમારા બધાનાં આશ્ચર્ય સાથે ખબર પડી કે આ રેલવેની ભૂલ નહોતી પણ દાદાની ભૂલ હતી, દાદા એક દિવસ વહેલાં ગાડીમાં બેસી ગયા હતાં. તેઓની ટિકિટ આવતીકાલની હતી પણ આ ઉતાવળે બહુ જોવાયું નહીં હોય એટલે આજે બેસી ગયા ગાડીમાં. તેમણે ખુલાસો કર્યો કે તેઓના દીકરાને આજ માટે કહેલું પણ એણે ભૂલથી આવતીકાલની ટિકિટ બુક કરી છે. પણ હવે શું? ટીસી સાહેબે દાદાને કહ્યું કે નેક્સ્ટ સ્ટેશન પર ઉતરી જજો નહીં તર વગર ટિકિટ મુસફરીનું દંડ થશે. હવે દાદા મૂંઝાયા, રાત્રે એકલા અજાણ શહેરમાં ઉતરીને જવું ક્યાં? મેં ફરી દાદાને દિલાસો આપતાં કહ્યું, તમે એક વખત ટીસીને બાથરૂમ આગળ જઈને મળો, ત્યાં સેટિંગ થતું હોય તો કરી દો, એટલે આજની ટિકિટ મળી જાય તો આ ટ્રેનમાં જ તમારા ડેસ્ટિનેશન પર પહોચી જાઓ. દાદાએ વાતની ગંભીરતા સમજીને એમજ કર્યું, ટીસીની પાછળ જઈને એમને બાથરૂમ આગળ મળ્યા, થોડી વાર પછી દાદા પાછા આવ્યા. તેઓની સ્માઈલ જોઈને ખબર પડી કે કામ થઈ ગયું છે. બસ થોડી વાર પછી બીજા ડબ્બામાં જવું પડશે. દાદાએ દાદીને ઇશારામાં સમજાવી લીધું કે બીજી બોગીમાં જવાનું છે, ભગવાનને બેગમાં ફરી સુરક્ષિત કરો એટલે જઈએ. મેં દાદા દાદીને જતાં પહેલાં નમસ્કાર કર્યા, તેઓ એમના બે હેન્ડબેગ લઈને બીજી બોગી તરફ આગળ વધ્યા. મેં આગ્રહ કર્યો કે દાદા હું મૂકી આવું પણ દાદા માન્યા નહીં, એમણે જાતે જ આગળ જવાનું પસન્દ કર્યું. કેવું આત્મસમ્માન અને ખુમારી હશે આ ઉંમરે? મદદની માંગણી નહીં અને અપેક્ષા પણ નહીં રાખી. મારા દાદા દાદી પણ એકલાં અજમેરથી અમદાવાદ આવતાં, વર્ષે એક કે બે વખત આવે, હું સ્ટેશને લેવા જતો ત્યારે દાદી સ્ટેશન પર ચા અને ભજીયા ખાતાં મળે અને દાદા પૂછતાં હોય, બીજું કૈંક ખાવું છે? ટ્રેન વાળા દાદા દાદી થોડીક કલાકો માટે પ્રેમ આપતાં ગયા અને મારી યાદો તાજી કરાવી ગયાં. તમારે ટ્રેનમાં કેવા અનુભવ થયા છે? - મહેન્દ્ર શર્મા 21.11.21
ટ્રેનમાં ખુમારી .. ભાગ 1 વાત છે 2018ની, હું અને જયેશભાઇ પુણે જવા ટ્રેનમાં બેઠા. જયેશભાઈને પસંદગી મુજબ બારી આગળ આર એ સી વાળી સીટ મળી અને મને લોવર બર્થ મળ્યું. સીટ પર બીજા લોકો પણ પોતાની જગ્યાએ ગોઠવાયા અને ગાડી આગળ ચાલી. સાંજનો સમય, હજી રાત્રી ભોજન બાકી હતું અને સૂવા જવાની તો બહુ વાર હતી, એટલે લોકોને ફાવે એમ પોતાના સીટ નમ્બરની ચિંતા કર્યા વગર આમ તેમ બેસી ગયાં હતાં. મારી બાજુમાં એક દાદા અને દાદી આવીને બેઠા. લગભગ 70 વર્ષનાં હશે પણ સ્વસ્થ અને સક્રિય દેખાયા. દાદી લોકોની વાતો સાંભળ્યા વગર એમની ધૂનમાં બેઠા હતાં અને દાદા અમારી વાતોમાં વચ્ચે થોડું બોલીને વાતોની આપ લે કરતાં. દાદીને મેં એમની એક નાનકડી બેગ ખોલતા જોયા, બેગની અંદર સરસ રીતે ભગવાન એમની સ્વચ્છ બેઠક સાથે બિરાજમાન હતા, એટલે આદત મુજબ મેં પ્રભુને નમસ્કાર કરી દાદીને જય શ્રી કૃષ્ણ કહ્યું. દાદી કૈં બોલ્યા નહીં બસ સ્મિત આપી પોતાની સંધ્યા પૂજામાં લીન થઈ ગયા. દાદાએ પછી જણાવ્યું કે દાદી ભગવાનને એકલા ઘરે મૂકે નહીં, સાથે જ લઈને ફરે છે. એટલે મેં અંદાજ લગાવ્યો કે દાદા દાદી એકલાજ રહેતાં હશે. ફરી વાતો શરૂ થઈ, ધર્મથી લઈને ગીતા જ્ઞાન સુધી અને પોલિટિક્સ થી લઈને આપણી શિક્ષણ પદ્ધતિમાં સુધારા સુધી.હું બોલું તો દાદા સ્વીકારે અને દાદા કહે એ હું સ્વીકારું. દાદી કશું કહે નહીં, બસ થોડું સ્મિત આપે. સાડા આઠ વાગ્યા એટલે હું અને જયેશભાઇ જમવા બેઠા. દાદાએ કહ્યું કે તેઓ જમીને જ ગાડીમાં બેઠા છે એટલે એમને અમને સાથે જમવા દીધા અને પોતે બીજી સીટ પર બેસી ગયા. દાદાએ અમને અંદરની વાત કહી કે દાદી સાંભળવાનું મશીન એમની જુદી લોક વાળી બેગમાં રાખે છે કે જેથી ક્યાંય પડી જાય નહીં. ત્યારે જ મને દરેક વાતમાં દાદીના નિર્દોષ સ્મિતનું રહસ્ય ખબર પડી. અમારું જમવાનું પત્યું, બરોડા સ્ટેશનથી નવા મુસાફર આવીને અમારી સીટ આગળ ઉભા રહી ગયા. એમણે મને કહ્યું કે તમારા બાજુની સીટ મારી છે, મેં કહ્યું પણ અહીં તો જેટલા મુસાફર હોવા જોઈએ એટલા કરતા એક વધારે જ છે, તમારી પાસે કનફર્મ ટિકિટ છે? એમણે કહ્યું હા, આ જુઓ ને. એમના મોબાઈલ પર ખરેખર મારી બાજુની સીટની ટિકિટ હતી. પછી અમને થયું કે કદાચ દાદા દાદીની ટિકિટ બીજી કોઈ જગ્યાએ હશે, એટલે મેં દાદાને પૂછ્યું, દાદા તમારી સીટ કઈ? દાદાએ કહ્યું મારી ટિકિટ તમે જે સીટ પર છો એજ છે અને એક સીટ આ ભાઈ કહે એ સીટની છે. એવું કઈ રીતે બન્યું? દાદા પાસે 2 ટિકિટ, બેઉ કનફર્મ, એક મારી સીટ, એક પેલા ભાઈ આવ્યા એમની સીટની. મેં મારું મોબાઈલ ફરી તપાસયું પણ મારી સીટ પણ એજ હતી. પછી થયું કે આ રેલવે વાળાએ કૈંક લોચા માર્યા છે, આવું બને નહીં પણ કદાચ આજેજ આ બની ગયું છે. બે સીટ 4 પેસેન્જરને અપાઈ ગઈ છે.
તમે શાંત અને સીનસેર છો પણ ક્યારેક ખૂબ તોફાન કર્યો હોય એવું બન્યું છે?
પપ્પાને પહેલું સ્કૂટર ફળ્યું... વર્ષ 1988, પપ્પા એક સ્કુટર લેવા ઇચ્છતા હતા, ત્યારે સ્કૂટર ઘરે હોવવું એટલે મધ્યમ વર્ગમાં પ્રવેશ પામવું. બજેટ સેકન્ડ હેન્ડ સ્કૂટર લાવી શકે એટલું જ હતું. અને શક્ય હોય તો એમાંય કોઈ હપ્તા કરી આપે તો બેસ્ટ. શોધખોળ શરૂ થઈ, મિત્રો અને સગા સબંધીઓને કહેવાયું કે કોઈ સારી કન્ડિશનમાં સ્કૂટર કોકને કાઢવાનું હોય તો કહેજો. ઘણાં લોકો પોતાનાં ભંગાર સ્કૂટર કાઢવા મથ્યા, પણ પપ્પાને સ્કૂટર લેવાની સમજ સારી, કારણ કે પહેલાં ઓટો રીક્ષા ચલાવતાં. બહુજ સમજીને ખરીદવું હતું. પપ્પાના એક જિગરી દોસ્ત એક કાપડના વહેવારી પાસે નોકરી કરતા. એમને ખબર પડી કે એમના શેઠને બજાજ પ્રિયા સ્કૂટર કાઢવાનું છે. એ સ્કૂટર વાપરવાના નામે ખૂબ ઘસાતું હતું. શેઠ સવારે સ્કૂટર લાવીને દુકાને રાખે પછી કામદારો એને માલ લાવવા અને મુકવા માટે વાપરતા. પપ્પાના મિત્રએ પપ્પાને વાત કરી કે એક સ્કૂટર છે, પણ બહુ ઘસાયું છે. તું કહે તો શેઠને વાત કરું. પપ્પાએ સ્કૂટર જોવાની તૈયારી બતાવી , રાબેતા મુજબ પપ્પાએ આ વાત મમ્મીને કહેતા કહ્યું, "શેઠનું સ્કૂટર છે, મને ખબર છે તેઓ બહુ પૈસાદાર નહોતાં, સ્કૂટર 10 વર્ષ જૂનું છે, એટલે આ સ્કૂટર બહુ લકી હશે, એટલે જ તો તેઓ છેલ્લા 10 વર્ષમાં પૈસાદાર થઈ ગયા, શેઠ માની જાય તો સ્કૂટર લઈ લેવું છે." મમ્મીએ એમની ટ્રેડમાર્ક સ્ટાઈલમાં કહ્યું,"પૈસા છે તો જ લેજો, લીધા પછી તકલીફ પડે એવું કરતા નહીં". પપ્પા બીજા દિવસે સ્કૂટર જોવા ગયા, એમને સ્કુટરની પરિસ્થતી બહુ ગમી નહીં પણ એમના મગજમાં એક જ વાત, "શેઠનું સ્કૂટર છે, લકી હશે, એટલે સ્કૂટર લાવવાથી તકદીર પણ જોડે આવશે." છેવટે સ્કૂટર લઈ લેવાની વાત નક્કી થઈ, શેઠે ધાર્યા કરતાં વધુ પૈસા માંગ્યા. પપ્પાએ હપ્તા કરી આપવા કહ્યા પણ શેઠ માન્યા નહીં. એમણે એકદમ સ્પષ્ટ કહી દીધું પપ્પાને, ભાઈ પોસાય તો લેજો. છેવટે પૈસાની વ્યવસ્થા થઈ અને સ્કુટરનું આગમન થયું. પહેલા સ્કુટરના હરખ અનેરા, પહેલાં મમ્મી પપ્પા પછી અમે બે ભાઈઓ પણ પપ્પા સાથે સ્કૂટર પર ફર્યા. બહુ જૂનું સ્કૂટર એટલે કલર પણ ફેડ થઈ ગયું, એક વખત કલર કરાવીને ફરી ચકાચક બનાવી દીધું હતું. પણ એ લકી સ્કૂટર છે એ વાત તો ભુલાઈ જ ગઈ હતી. પપ્પાએ સ્કૂટર લીધું ત્યારે જ લોટરી વેચવાનો નવો ધંધો શરૂ કર્યો હતો. 2 વર્ષ પછી પપ્પાને લોટરી લાગી, એ નવા ધંધાને કારણે લાગી કે લકી સ્કૂટરે લક બદલી નાંખી, ખબર નથી પણ સ્કૂટર મને હજી યાદ છે. 1995માં એ સ્કૂટર ગયું અને લોટરીનો ધંધો પણ એ જ સમય ગાળામાં ગુજરાતમાં પ્રતિબંધિત થઈ ગયો. ધનતેરસે સ્કૂટર ઘરે આવેલું એટલે દિવાળી ટાણે આ વાત યાદ આવી. - મહેન્દ્ર શર્મા
સૂટકેસની વિદાય કથા... આજે જ્યારે છેલ્લો દિવસ તમે નક્કી કરી જ દીધો છે તો કહી દઉં કે મારા 18 વર્ષની કામગીરીને ધ્યાનમાં લઈને વિદાય આપજો. મારી કામગીરી નીચે મુજબ છે. તમારા સાસુએ મને તમને તમારા લગ્નમાં ભેન્ટમાં આપ્યાં હતાં. જ્યારે હું આવી ત્યારે મારી આ બ્રાન્ડ અને સ્ટાઇલ એકદમ નવી માર્કેટમાં આવી હતી, તમે એને લઈને રુવાબ સાથે રેલવેસ્ટેશન પર ચાલી શક્યા હોત, પણ તમે મારી કાળજી રાખવા ઇચ્છતા હતા એટલે મિલિટરી કલરનું કવર ચડાવીને જ તમે પહેલી વખત માસીના છોકરાના લગ્નમાં ગયા હતાં. મને યાદ છે મારી ક્ષમતા કરતાં વધુ સામાન કપડાં વગેરે તમે ભર્યા પણ હું મારું ફિગર ખરાબ દેખાતું હોવા છતાં મેં તમને ગમે એમ કરવા દીધું. મારુ ભરાવદાર પેટ જોઈને ઘણા ગઠિયાઓએ મને ખરાબ નજરે જોયા પણ કદાચ તમારું જૂનું પેન્ટ જોઈને એમને લાગ્યું હશે કે આ સૂટકેસના પેટમાં પણ જુના કપડાં સિવાય કશું મળશે નહીં. પછી કાકાની દીકરી, કાકાના દીકરા, ફઈની દીકરી, દિલ્લી પ્રવાસ, સોમનાથ વગેરેમાં હું તમારી સાથે જ રહી. છેલ્લે હરિદ્વારમાં અસ્થિ વિસર્જન માટે જતાં તમારા કોઈ સગાને તમે મને ઉધારમાં આપી દીધી, તેઓ માટે હું પારકું ધન હોઈ તેઓએ મારી કોઈ કાળજી લીધી નહીં, મારું હેન્ડલ ત્યાં જ તૂટ્યું હતું. ત્યાર પછી તો મારું બહાર જવાનું બંધ થયું, એક નિરાશા મારામાં ઘર કરીને બેઠી પણ તમે ક્યાં મને રીટાયર થવા દેવાના હતાં, હવે તમે મને ઘરની અંદરજ નવી જવાબદારી સોંપી. તમારા જરૂરી કાગળ જેવા કે દસ્તાવેજ, વીમો, બેંકના લેટર, ભાડા કરાર, ડિગ્રી સર્ટિફિકેટ વગેરે સાચવવા તમે મારામાં વિશ્વાસ મૂક્યું. જ્યારે થોડાક વર્ષો પહેલાં હું કાગળોથી છલ્લોછલ ઉભરાતી હતી, હવે ધીરે ધીરે તમારા કાગળ પણ ઓછા થતાં ગયાં, પહેલાં તો 10 વર્ષ જુના લાઈટના બિલ તમે સાચવતા હવે તો ગયા વર્ષના બિલ પણ મારી પાસે આવ્યા નથી, વિમો ભર્યાની રસીદો આવી નહીં, બેંકના સ્ટેટમેન્ટ આવ્યા નહીં, એટલે મને લાગ્યું કે હવે તમને મારા ઉપર વિશ્વાસ ડગી ગયો હશે.પણ પછી થયું કે હશે એમ, જે છે એટલું તો સાચવું. ગયા વર્ષે તો એક્સીડેન્ટલ ઇનજરી થઈ પછી મારા લોક પણ કામ નથી કરતાં. એક દિવસ અચાનક મારી બાજુમાં એક દિવસ નવી નક્કોર બેગ આવી, તમે મારી અંદરનું બધું એમાં શિફ્ટ કર્યું, એટલે ગઈ વખતની જેમ મને થયું કે હવે નવી જવાબદારી આવશે. બહુ દિવસો વીતી ગયાં, હું ખાલી જ પડી રહી, કશુંજ નવું આવ્યું નહીં , હતાશા મને ઘેરી વળી અને હું પડી ભાંગી જ્યારે તમે મને આજે બહાર કાઢીને મેડમ ને કહ્યું કે "હવે આને જવા દઈએ". બસ, એટલુંજ કહીશ કે મારી સેવાઓને યાદ રાખજો, હું ફરી આવીશ નવા સ્વરૂપે, નવી ડિઝાઇનમાં, નવી સગવડો સાથે, કારણકે મને તમે બહુ ગમો છો.... - વહાલી બેગ
I am very blunt in such cases where Author only credits themselves and ignored our contribution to their succes
અચાનક લાઈટ જાય અને બીક લાગે... આપણે લાઈટ ચાલુ હોય કે અજવાળું સારું હોય ત્યારે ઘણી પ્રવૃતિઓ કોઈપણ વિશેષ એટેનશન વગર કરતાં હોઈએ છીએ , જેવું કે સીડી ઉતરવી કે સીડી ચડવા માટે મગજને કોઈ વિશેષ આદેશની જરૂર નથી, એને ખબર છે આ સીડી છે અને અહીં ચડીને આગળ જવું છે. હવે એજ ઘરની સીડી ચડતાં જો લાઈટ જતી રહે તો આપણે ડરી જવાય છે અને અટકી જવાય છે કે કદાચ લપસી ન જવાય, કેમ? એક ડર આપણી આજુ બાજુ ફરી વળે છે , ભલે ને એ સીડી આપણે હજારો વખત ચડ ઉતર કરી હોય પણ અજવાળા વગર એ કરતાં બીક લાગે. કારણ કે મન એ મગજ જેવું મજબૂત નથી. મન ભૂલી જાય, ડરી જાય, ઉત્સાહિત થઈ જાય પણ મગજ આ બધાં વિકારોથી દૂર છે, એ શીખી જાય પછી એને ફરી શીખવાની જરૂર નથી, એ ફરીવખત કરવાના કામ વગર ભૂલે શરીર પાસેથી કરાવી દે છે. એટલે અંધારું હોય કે અજવાળું , સીડી ચડવા ઉતરવા તમારા મગજને ફરી શીખવાડવાની જરૂર નથી, એ કરી લેશે પણ ભય તમને એ કરવા નહીં દે. સ્કૂટર કે કાર ચલાવતી વખતે શરૂઆતના 10-20 દિવસ પછી કોઈ દિવસ કોઈ ખાસ કાળજી રાખવાની નથી હોતી કે બ્રેક ક્યારે મારીશ કે એક્સલેટર કયારે દબાવીશ. એ થઈ જ જાય છે જ્યારે જરૂર પડે. તો અહીં શીખવું એ છે કે મનને કેવી રીતે મગજથી દૂર રાખીએ, ભાવનાઓ, લાગણીઓ જ્યારે જીવનને રસપ્રદ બનાવે છે ત્યારે વ્યક્તિની અસફળતા પાછળ પણ એજ જવાબદાર છે. તો હવે જ્યારે કોઈ ફિલ્મી વાતો કરે કે 'અપને મન કી સુનો' ત્યારે મગજને તક આપજો☺️
સૂની સડક પે ના જા અકેલે... આ એક જાણીતો છતાં અજાણ અને શાંત રસ્તો છે, ગુજરાત યુનિવર્સિટીનાં પાછળનાં ગેટ બાજુથી કે એની સામે આવેલાં એલ ડી એન્જીનીયરીંગ કોલેજના પાછળના ગેટથી શરૂ થઈ અટીરાનાં પાછળના રસ્તેથી આગળ વધી, ફિઝિકલ રિસર્ચ લેબના ઝાંપાને અળીને, આગળ અમુલ પાર્લરથી થઈને એક વળાંક આવે છે અને પછી એ રસ્તો નવી એલડી આર્ટસ કોલેજ થઈને આઈ .આઈ .એમ ઓવરબ્રિજની નીચેથી ડાબી બાજુ એ .એમ. એ બાજુ વળે છે.મોટિફ ચેરિટી વોલ્ક અહીંથી થઈને નીકળતી. હવે મને આ રસ્તેથી થઈને ઓફિસ જવાની ઈચ્છા 2019માં એટલે પ્રકટ થઈ કે અહીં કોલેજ યુનિવર્સીટીઓ હોવાથી એક વિશેષ પ્રકારની તાજગી અનુભવાય છે, કોલેજ જતાં આવતાં વિદ્યાર્થીઓ અને ખુબજ હળીયાળુ વાતાવરણ, બહુ બધા વૃક્ષો અહીં વાવવામાં આવ્યાં છે એટલે 5 મિનિટનાં રસ્તામાં જાણે દિવસભરની તાજગી અનુભવાય છે. કોરોના કાળમાં લગભગ 1 વર્ષથી પણ વધુ સમયથી અહીંથી પસાર થતાં ફક્ત વૃક્ષો જોઈને જ સંતોષ મેળવ્યો , આ રસ્તો એક દમ સુમસામ થઈ ગયેલો, જાણે કોઈ ઓળખીતો વ્યક્તિ રિસાઈને બેઠો હોય. કારણ કે કોલેજો બંધ હતી એટલે વિદ્યાર્થીઓ દેખાતા નહોતા. આ રસ્તો પણ વિદ્યાર્થીઓ ની રાહ જોઇને બેઠો હોય એવું લાગતું. પણ હવે કોલેજો ફરી શરૂ થઈ છે, વિદ્યાર્થીઓની અવર જવર અને મજાક મસ્તી વચ્ચે આ રસ્તાની પણ ઇન્તેજારી પણ ખતમ થઈ છે. એટલે હવે આ રસ્તાનો મૂડ કૈંક જુદું જ દેખાય છે. તમે ક્યાં થઈને ઓફિસે જાઓ છો?
પપ્પાને કહી દઈશ... મમ્મી કાયમ અમને ડરાવવા કે કોઈ કામ કે જે ક્ષતિ પહોચાડી શકે એ કરતા રોકવા એમનો છેલ્લો હથિયાર એટલે પપ્પાની બીક બતાવે. નાનપણમાં અમે ભાઈઓ કોઈ વસ્તુ મેળવવાની જીદ પકડી લઈએ કે ક્યાંક જવાની જીદ પકડીએ ત્યારે મમ્મી પોતાની હદમાં આવતા બધા પ્રયત્નો કરી છૂટે, છેલ્લે જ્યારે અમે વાત નહીંજ માનીએ ત્યારે એમનું બ્રહ્મસ્ત્ર બહાર આવે અને એ કહી દે કે 'જો જો પપ્પાને કહી દઈશ આજે'. પછી છું? બસ અમારી બોલતી બંદ, પપ્પાની બીકથી જીદ મૂકીને મમ્મી કહે એ કરવાનું☺️ આગળના બધાં પ્રયોજનો અમુક સમય સુધી વિરામ પર મૂકી દઈએ. હકીકત એ છે કે પપ્પાએ અમને ભાગ્યેજ માર માર્યો હોય કે ધમકાવ્યું હોય. એક કે બે વાર થોડું ઊંચા અવાજે બોલ્યા હોય કે જેમાં અમને બીક બેસી ગઈ હોય. મમ્મીનો માર ઘણી વખત ખાધો પણ ખબર નહીં કેમ મમ્મીની બીક કોઈ દિવસ લાગી જ નહીં. આજે મારા છોકરાઓને મારી કોઈ બીક નથી, મમ્મી કહે કે પપ્પાને કહી દઈશ તો ઉલટાનું ખુશ થાય કે ચાલો આજે કામ થઈ જશે.☺️
Continue log in with
By clicking Log In, you agree to Matrubharti "Terms of Use" and "Privacy Policy"
Verification
Download App
Get a link to download app
Copyright © 2022, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
